46-)ÜÇÜNCÜ CİLD, 156. cı MEKTÛB

Yazıklar olsun, ömr geçdi. Bir hayrlı iş yapmadım. Dünyânın vefâsız, yalancı olduğu, şimdi anlaşıldı. Hayâtı, hayâl oldu. Fitneleri, derdleri bitmedi. Ahbâb, arkadaşlar, öldüler, gitdiler. Bu hâlleri görüp de, gafletden uyanmıyor, ibret almıyoruz. Pişmân olmuyoruz. Tevbe etmiyoruz. Gaflet devâm ediyor, günâhlarımız artıyor. Allahü teâlâ, Tevbe sûresinin 127. ci âyetinde meâlen, (Görmiyorlar mı ki, her sene, bir iki kerre, derdlere, belâlara yakalanıyorlar. Yine tevbe etmiyor, pişmân olmuyorlar) buyurdu. Bu nasıl îmândır? Nasıl müslimânlıkdır? Ne kitâbdan, ne sünnetden nasîhat alınıyor. Ne de, başa gelen derdlerden, hâdiselerden ibret alınıyor. Uzun seneler, berâber yaşadıkları, birlikde gezip dolaşdıkları, yiyip içdikleri, yatıp kalkdıkları ahbâblarını, arkadaşlarını düşünsünler. Sevdiklerinin, birlikde eğlendiklerinin, yardımcılarının ne olduklarını görmiyorlar mı? Hiçbirinden birşey kaldı mı? Onlardan haber verenler var mı? Ömrlerinin harmanını rüzgâr götürdü.
Vefâsızdır, ey denî dünyâ senin her ni’metin!
Ecel fırtınaları, mahv eyliyor her rif’atın.

Onlardan sonra, bizi fitnelere düşürme! Biz garîbler, birkaç günlük ömrümüzü gaflet ile geçirmemeğe gayret edelim. Tavşan uykusu ile yaşamıyalım! Kalblerimizi geçici, yaldızlı, sahte lezzetlere kapdırmıyalım! Bu zehrli tatlılıklara aldanmıyalım! Allahü teâlânın emr etdiği ibâdetleri, râzı olduğu iyi işleri yapalım! Nefs ve şeytânın ve kötü kimselerin yalanlarına, fitnelerine inanmıyalım! Kabr ve kıyâmet azâblarını düşünerek, kendimizi şimdiden koruyalım! Bu kısa hayât ve aslı olmıyan görünüşü bırakıp, ölmeden ölmekle şereflenelim! Aslımızın hiç olduğunu düşünelim! Emânet edilen zînetleri takarak övünen ahmak kimse ile herkes alay eder. Bozuk, hîleli mal satanı kimse sevmez. Varlık ve var olana yakışan herşey, hakîkî var olanındır. Önü ve sonu yokluk olanın, kemâli, kendi yokluğunu anlamasıdır.
Kişi noksânını bilmek gibi, irfan olmaz!