Deniz Feneri
Yeni Üyemiz
Biz rahat ve sıcak evimizde uyurken cephede Mehmetçik neler yaşamış. Lütfen bir dakikanızı ayırıp okuyun. Diğergam olmak için haberdar olmak lazım.
Bab’ta Şehit 16 Mehmetçik!
Koskoca Yaşamların Koca Yüreklilerin Kısacık Hikayesi:
“Büyük maç çıkacak” biliyoruz. 20 Aralık’ı 21 Aralık’a bağlayan gecenin birinde ikisindeyiz. Bütün ağırlıklarımızı atıp, sadece savaş mühimmatımızı yanımıza aldık. Bir kaç lokma da yiyecek bir şey.
“Aç kalalım, donalım” çok da vay vay, yeter ki Akil dağını ve oradaki tahkim hastaneyi alalım.
Gece yarısından sonra sızmaya başladık. Adım adım gıdım gıdım.
Her taraf pislik dolu: Mayın, bubi-tuzak, EYP, GEYP...
Dikenli teller bile her yerde.
Çamur, kaygan bir de.
Hepsine rağmen bastık herifleri.
Kızılca kıyamet koptu daracık alanlarda. Göğüs göğse gırtlak gırtlağa girdik birbirimize... Tutunamadılar bile. Korkuyla panikle kaçıştılar dört bir yana, saklanmaya, saklandıkları yerlerden taramaya, atmaya çalıştılar. Biz de onları göme göme, ele geçirdik hastane bölgesini.
Bunların hepsini de gece güne kavuşmadan, gece 3-6 aralığında güneş doğmadan yaptık.
Sağ kalan IŞİD kaçtı, kaybolup gittiler karanlıkla.
Sonra güneş doğdu.
Ve bir tek lokma dahi kursağımızdan geçmeden, her şey yeniden başladı.
Öyle yoğundu ki!
Ne varsa attılar ellerinde. “Havan, roket, ZSU 23, Doçka, Bikisi...” Saatlerce hiç durmadı. Saatlerce şarapnel mermi uçuştu her bir yanda. Roketler havanlar mermiler paralandı içimizde her bir yanımızda tepemizde. Bırakın mermiyi, onlarca roket geçti başlarımızın üstünden yanlarımızdan böğrümüzden. Özellikle havan atışları üzerimizde etkili oldu. Özellikle içimizde üstümüzde yanımızda paralanan havan mermileri. Öğlene kadar yaşadığımız bu mermi sağanağında 4 şehit 15 yaralı verdik. Tahliye ettik, gönderdik şehit ve gazilerimizi. Bu bile kendi içinde çok zordu ve bu koşullarda çatışmaya devam ettik, bir de takviye istedik.
Komandolarımız geldi sonra. Yanımıza gelişleri bile çok sancılı, sıkıntılı ve tehlikeliydi. Mermi yağmuru altında yaptılar sızmalarını, yaklaşmalarını. Onların gelişiyle bir an olsun nefes almak istedik ya, o da olmadı. Onlar da direk daldılar çatışmaya, hep beraber vuruşmaya başladık.
Uçaklarımızla fırtınalar da çalıştı bütün gün boyunca. Her yerde IŞİD’li bulmaya, görmeye vurmaya çalıştık. Bir de canlı kalkan sorunu var her bir yanda. Her bir tarafa kamera yerleştirmiş, canlı kalkanlar ölsün, vurulsun, biz de çekelim diye uğraşıyorlar. İstiyorlar ki; “Türkler sivilleri öldürüyor..” Dertleri bu ya, özellikle Araplara bu mesajı vermek istiyorlar. “Türkler Arapları öldürüyor” demek istiyor; “Şeytan bunlar!” Çünkü onlar en çok Araplara, Araplarla bizim aramızda düşmanlığa oynuyorlar. En çok da Sünni Araplara. Üstüne bir de bütün dünyaya.
*
Çok soğuktu hava.
Sonra kar yağmaya başladı.
Islak ıslak soğuk soğuk.
Zaten yaştık, çamurluyduk, ıslaktık, kanlıydık.
IŞİD sustu bir ara.
Onlar susunca biz de sustuk.
Zaten tepeyi tutmuş, artık elimizde kalsın diye savunuyorduk.
Dün gece hiç uyumamıştık.
Gündüz de uyumamıştık.
Artık acıdan yorgunluktan uykusuzluktan çatışmanın hışmından hırstan, gözlerimiz yanıyordu, acıyordu.
Akşam yine uyumayacaktık.
Gece de uyumayacaktık.
“Nöbetleşe uyuyalım” dedik.
Fırsat bulmuş, ağırlık yapmasın diye yanımıza aldığımız azıcık yiyecekleri hem paylaşıyor, hem ufak lokmalarla yiyorduk.
Kar ise yağmaya devam ediyordu.
Bir de üşüyorduk.
Şimdi tekrar atışmalar başladı. Bir de nefes aldırmayan patlamalar.
Ama biz, Akil dağının hengamesine çoktan alışmıştık.
Akil dağı öyle bir yer ki; üstündesin, 15 metre aşağısını göremiyorsun. Dış bükey alan, dipler hepten ölü bölge. Bir de çok geniş, tüm alanı tutmak çok zor. Herkes bir yerde, çatışmalar devam ediyor. Özellikle az kişiyiz, zaten sızma yaptık, uçtayız, kalplerine saplanmışız, bir de sızma az kişiyle yapılır, hala sızmanın o safhasındayız.
Üstüne bir de her taraf ev.
Ve hemen her evden ateş geliyor.
Ortalık bir kez daha kızılca kıyamet.
Bir de kar yağışı.
Pus.
Hayal et!
Ve bir bombalı araç çıktı.
Aramıza daldı.
Sonra iki boğuk patlama daha.
10 şehit, 20 yaralı.
İşte bu kadar.
Tabur komutanımız, canımız, yarbayımız da şehit oldu.
Biz gırtlak gırtlağa savaştık.
Göğüs göğse, bıkmadan, yılmadan, usanmadan...
“Filmlerde kahramanlar hiç ölmez...” bilirdik de!
“Gerçek savaşlarda hep kahramanlar ölür.”
Biz bunu Bab’ta bir kez daha yaşadık.
Not: Bab, Akil Dağı Hikmet hastanesi bölgesinde yaşana çatışmalarda yaralanan Mehmetçiklerin anlattıklarından derlenmiştir.
Başın sağ olsun Mehmetçik. Başımız sağ olsun.
Ruhun da şad olsun.
Hakkını ödeyemeyiz.
Başın dik, yüreğin kavi, bileğin kuvvetli...
Silahın da Zülfikar’ın olsun.
Mehmetçik!
Abdullah Ağar
22 Aralık 2016
