Hakk’ın Sevdiği Kuluna Hitabı: “Ben senin yanındayım, beni uzakta sanma!”
Senin yanındayım, beni uzakta görme! Benim yanımdasın, benden ayrılma!
Mimardan, yani kendini yaratandan uzak düşen kişinin işi yolunda, uygun olur mu?
Benim gözümle neşelenen göz parlar, keskinleşir, öteleri, gaybı görür. Duyduğu manevi zevkden ötürü mahmurlaşır.
İçinde benim rüzgarımın estiği, sevgimin dolaştığı gönülde, manevi güller açar, nurlarla dolu gül bahçesi olur.
Bensiz sana bir parmak bal verseler, o bir parmak baldır ama yüzlerce arısı vardır.
Bensiz seni bir işe, bir yere amir tayin etseler, binlerce memursan beter hale gelirsin. Bir emir kulu olursun.
Halk, insanlar, karınca gibidirler. Biz ise Süleyman’ız. Sus, sırlı ol, gizlen.
Hz.Mevlana
__________________
Yazı yazanın elindeki kâlem gibi göz ile gönül de Allah’ın iki parmağı arasında!
Gönül kalemi, lütuf ve kahır parmakları arasında gâh sıkıntıya düşer, gâh feraha çıkar.
Şu halde Allah’tan bir şey umarak, Allah’tan korkarak sevenler, taklit defterinden ders okumaktadırlar.
Nerede Hakk’ı ancak Hak için seven, garezlerden, marazlardan ayrılmış âşık?
Fakat ister öyle sevsin, ister böyle... madem ki Allah’ı diliyor, onu Hakk’a çeken yine Hak’tır.
Daima, “Allah’ın hayrına nail olayım” diye Allah’ı seven de...
Allah’tan başkasına gönül vermekten korkup ancak onu seven de...
Her ikisinin bu sevgisi, bu arayıp taraması da o âlemdendir...
Bu gönül kaptırma o dilberden...
O güzelin güzelliğinden ileri gelmedir.
Hz.Mevlana
__________________
