Ayyüzlüm
Yeni Üyemiz
Bir gün…
Belki de dünyayı en çok sevdiğimiz bir gün…
“Sonsuz bir davet” alacağız.
Kalbimiz yanımızda…
Kalıp adına ne varsa… burada bırakıp gideceğiz.
O zaman şunu diyeceğiz kim bilir: “Şöyle keyifli keyifli kaç nefes alabildim? Ne de geçici imiş dünya! Böyle birdenbire mi bitecekti her şey? ‘Hızlının hızlısı bir yer’in adı mıymış o geçici hayat?”
Bir ağaç dikip gitmişsek eğer, belki de gölge olacak orda. Ağacın meyveleri gelecek belki de önümüze. Bir çocuğun tebessümünü çoğaltmışsak, koşup gelecek çocuk yanımıza: ‘İşte bu amca/teyze elime bir şeyler tutuşturmuştu.’ diyecek. Okuduğumuz ne kadar hoş cümle varsa hepsi hece hece “ışık” olacak mı; olur! Düşer önümüze, aydınlatır yolumuzu.
Bir kirazı yerken, şöyle kulpundan tutup, bir çamurun nasıl olup da kiraza dönüştü(rüldü)ğünü düşünmüşsek… Hoşuna gidecek Sanatkârlar Sanatkârı’nın… “hoş geldin”ini duyacaksınız. Çamuru kiraz, elma, karpuz, portakal ve saire yapanı göreceksiniz.
Bir bardak su verene teşekkür insanlığımızı küçültür mü? Olmaz der içiniz dışınız, olmaz! Suyu taşların, toprakların arasından çıkarıp gönderene teşekkür de… insanı insan yapar, işte!
Baki:
“Minnet Hüda’ya devlet-i dünya fena bulur;
Baki kalır sahife-i âlemde adımız.” der. Der ve minnetin adresini verir.
Dünya Devleti’ni bırakıp bırakın gidenler bıraktıklarını kime bıraktı! Bütün “yığdıklarımız” burada kalmıyor mu? Taştı, topraktı, altındı, evdi, yalıydı, halıydı… Hepsi, hepsi O’na bırakılmıyor mu? Onun ihtiyacı yok ki ama… En büyük vâris O demek ki.
Şu, Ahmet’ten Mehmet’e; ondan ötekine de… Daha sonra?
Daha sonrası gerçek Vâris’e…
Öyle ya… Kimin malını kime bırakıyorsun? Bizimkisi sözde vârislik. Bu geçici vârisliğimizin aynasında/n gerçek Vârisi görmek aslolan.
Başka ne ki?
Öyle; aldanmamıza, üzülmemize gerek kalmıyor o zaman. Nerede benim mülküm, nerede samur kürküm diye hayıflanmanın gereği var mı?
Ara sıra müsekkine ihtiyacımız var. Hapishane gibi mesela. Gidip oralara hürriyetin ne olduğunu anlamak için.
Hastaneye bir de… ‘Oh, sağlığım yerinde!’ diye…. Aynada kendinize bakıp bakıp: Ne zenginmişim!’ demek için. Hoşluğun, nefes almanın, ayağımızın yere bastığının daha nelerin farkında olmak için.
Sonra? Sonrasını anlatmak o kadar kolay değil. Kolay değil ‘lezzetleri acılaştırıp tahrip edeni/ölümü’ günde defalarca düşünmek. Düşünmek ve arada bir “Ölüler Ülkesi”ne gidip gelmek. Onlar da nice şeyleri ve kimilerini bırakıp gitti.
Biz de bırakıp gideceğiz.
Gözümüz arkada niye kalsın!
Vârislerin Vâris’ine bırakıp gideceğiz.
Endişemiz, korkumuz… cehaletimizdendir.
Ali Hakkoymaz
