ceylannur
Yeni Üyemiz
Her Gidiş Anlamlı Değildir..
Ayrılıklara sebep arar gözyaşı, oysa her gidiş anlamlı değildir. Bazen öylesine gider insan, sadece gitmeyi becerebilmek için…Asıl konu gitme sebebi değildir bana sorarsanız, önemli olan gitme şeklidir. Kazık çakmıyoruz ya dünyaya, ilişkiler de dünya gibi bazen dönmeye devam etmelidir.
Ben de sadece gidebilmeyi öğrenmek için çıktım bazı yolculuklara, nasıl gidildiğini öğrenmek de tecrübe gerektirir. Her acemi gibi, ilk başta yakıp yıkıyor insan ama sonra öğreniyor ki, gitmekten daha fazla canını yakar bırakılma şekli, geride kalanın.
Sevmeyi öğrenmek gerekir, aşkı, yalnızlığı, sessizliği öğrenmek gerekir. Okullar, notlar, karneler, tezler, hepsi sonunda para getirir ama hayatı öğretmez. Bir kalbi nasıl incitmeden gideceksin, bunu sadece yaşam okulu gösterir.
Hayat okulunu kimse birincilikle bitiremez çünkü bitmez. Ömür biter, bir ömrün içinde öğrenilmesi gerekenler tükenmez. İnsan olmak, erdem taşımak, gururlu olmak, sadece egoya ait değildir. Bu nitelikleri var saymak için; bitirmenin de, gitmenin de adabı bilinmelidir.
Her gidiş anlamlı değildir ve sadece kalanın acı çektiğini düşünmek yanılgıdır. Giden, ait olduğu yerden kopar. Kalanın kendini sakladığı, sığındığı limanı vardır. Anlatmaya çalıştığım gözyaşı ve acı bırakmakla ilgili değil. Ruhun çok derininde bir yerde, aslında giden daha büyük yara alır.
Hangi ayrılık güzeldir? Her bitiş mutlaka sızlatır ama bazıları anılarda tebessüm bıraktırır. İşte, ancak o zaman gidebilmiş saymalı insan kendini, o zaman kadınlığına, adamlığına, insanlığına güvenip konuşabilmeli…
Nasıl gideceğini bilmiyorsan, nasıl kalman gerektiğini de bilmezsin. Döküp kırarsın etrafını, bulunduğun yeri acemiliğinle yıkarsın. O zaman “keşke gitse” diye düşünür karşındaki….
Her ayrılık, gitmek değildir ve aslında her gidiş de ayrılık sayılamaz. Gitmeyi bilmiyorsan, kalanlardansındır ama kaldığın yerde de barınamazsın çünkü artık o gönülde ancak sığıntısındır. Gün gelir, izin, sesin, nefesin bile fazla gelir. Resimlerini, sözlerini yırtıp atarlar. Gitmeyi öğrenmemişsen, nasıl yavaşça bittiğini görerek öğrenirsin.
Her gidiş anlamlı değildir ama öyle bir gitmelidir ki insan, kaldığı zamanlardan daha değerli anılabilmelidir…
alintı
Ayrılıklara sebep arar gözyaşı, oysa her gidiş anlamlı değildir. Bazen öylesine gider insan, sadece gitmeyi becerebilmek için…Asıl konu gitme sebebi değildir bana sorarsanız, önemli olan gitme şeklidir. Kazık çakmıyoruz ya dünyaya, ilişkiler de dünya gibi bazen dönmeye devam etmelidir.
Ben de sadece gidebilmeyi öğrenmek için çıktım bazı yolculuklara, nasıl gidildiğini öğrenmek de tecrübe gerektirir. Her acemi gibi, ilk başta yakıp yıkıyor insan ama sonra öğreniyor ki, gitmekten daha fazla canını yakar bırakılma şekli, geride kalanın.
Sevmeyi öğrenmek gerekir, aşkı, yalnızlığı, sessizliği öğrenmek gerekir. Okullar, notlar, karneler, tezler, hepsi sonunda para getirir ama hayatı öğretmez. Bir kalbi nasıl incitmeden gideceksin, bunu sadece yaşam okulu gösterir.
Hayat okulunu kimse birincilikle bitiremez çünkü bitmez. Ömür biter, bir ömrün içinde öğrenilmesi gerekenler tükenmez. İnsan olmak, erdem taşımak, gururlu olmak, sadece egoya ait değildir. Bu nitelikleri var saymak için; bitirmenin de, gitmenin de adabı bilinmelidir.
Her gidiş anlamlı değildir ve sadece kalanın acı çektiğini düşünmek yanılgıdır. Giden, ait olduğu yerden kopar. Kalanın kendini sakladığı, sığındığı limanı vardır. Anlatmaya çalıştığım gözyaşı ve acı bırakmakla ilgili değil. Ruhun çok derininde bir yerde, aslında giden daha büyük yara alır.
Hangi ayrılık güzeldir? Her bitiş mutlaka sızlatır ama bazıları anılarda tebessüm bıraktırır. İşte, ancak o zaman gidebilmiş saymalı insan kendini, o zaman kadınlığına, adamlığına, insanlığına güvenip konuşabilmeli…
Nasıl gideceğini bilmiyorsan, nasıl kalman gerektiğini de bilmezsin. Döküp kırarsın etrafını, bulunduğun yeri acemiliğinle yıkarsın. O zaman “keşke gitse” diye düşünür karşındaki….
Her ayrılık, gitmek değildir ve aslında her gidiş de ayrılık sayılamaz. Gitmeyi bilmiyorsan, kalanlardansındır ama kaldığın yerde de barınamazsın çünkü artık o gönülde ancak sığıntısındır. Gün gelir, izin, sesin, nefesin bile fazla gelir. Resimlerini, sözlerini yırtıp atarlar. Gitmeyi öğrenmemişsen, nasıl yavaşça bittiğini görerek öğrenirsin.
Her gidiş anlamlı değildir ama öyle bir gitmelidir ki insan, kaldığı zamanlardan daha değerli anılabilmelidir…
alintı
