nefsimutmainne
Aktif Üyemiz
KIRMALIYIZ ARTIK ZİNCİRLERİ
Kişisel Gelişim kitaplarında anlatılan bir 'pire deneyi' vardır.Şöyle devam eder.
Bilim adamları, pireleri 30 cm yüksekliğindeki fanusa koyar. Zemin ısıtılır. Sıcaktan rahatsız olan pireler, zıplayarak kaçmaya çalışır.
Defalarca kafalarını cama vuran pireler, sonunda o zeminde 30 cm. fazla zıpla(ya)mamayı öğrenir.
Deneyin ikinci aşamasında tavandaki cam kaldırılır. Zemin tekrar ısıtılır. Pireler eşit yükseklikte, 30 cm zıplar! Üzerlerinde cam yoktur; daha yükseğe zıplama imkânları vardır ama buna cesaret edemezler. Çünkü engel artık zihinlerindedir.
Bu deney, tüm canlıların neyi başaramayacaklarını nasıl öğrendiklerini göstermektedir. İşte bu deneyde pirelerin yaşadıklarına 'cam tavan sendromu' denilir.
( Kaynak: Mümin Sekman, 'Her şey Seninle Başlar' isimli kitaptan )
" Çünkü engel artık zihindedir "
Ne güzel açıklamış tek cümlede...
Bu kitabı okuduğumda kafamda cevap bulamadığım birçok soruya cevap bulmuştum sanki ve aynısından hemen bir arkadaşıma da alıp götürmüştüm.
Bu deneyi aslında hayatımızın her olayında düşünebiliriz. Aileden gelen alışkanlıklardan tutun, toplumda ki bize dayatılan davranışlara tüm uygulamalara kadar...
Hangimiz tepesinde ki cam tavanı zamanında fark edip uyanmayı başardı ki. Ya da uyansa da bir şeyler yapmak için çaba harcadı kafasını yordu. Şu an geçmişte kendimizde yara gibi gördüğümüz, kurtulmaya çalışsak ta çoğu zaman başaramadığımız durumlar bunu açıklıyor ne yazık ki.
Bazılarımız o yaraları alıp kaldırsa da, altından hep bir sızıntı halinde sürekli bizi rahatsız ederek adeta ben buradayım mesajı verir bizlere. Çok az kişi o sızıntıyı yok etmeyi başarmıştır. Birçoğumuz yaralarımızla birlikte ölüp gitmiş olacağız belki de.
Durumu kabullenenler yani tepesinde ki cam tavanı olması gereken ya da zaten hep öyleymiş gibi görenler için sorun yoktur. Mütevekkil yapıda insanlar için hayat zaten kolay ve anlaşılır olmuştur hep. Onların hayatla ilgili cevapsız bir soruları yoktur hiçte olmayacaktır. Sorun o tavanı baştan görmese de sonradan fark edenler için başlar. Geçirdiği zamana üzülmek bir yana bundan sonraki yaşamında hep o cam tavanın getirdiği kısıtlamaları istemese de yansıtır tüm hayatına. Üstündeki tavan kalkmıştır artık kendisi de biliyordur ama zihninde ki engeli bir türlü yıkamaz. Ya da çok az kişi başarır bunu. Zihinde ki engelleri yıkmayı başaramasak ta, onları çocuklarımızda görmek istemememiz bile büyük başarı gibi görünüyor.
Büyümenin yaşı yoktur… Çok sevdiğim birinin sözüdür ve tamamıyla katılırım bu söze. Hayatın her aşamasında biraz daha büyüyoruz sanki. Zihnimizde ki engelleri tanıyıp onlarla nasıl başa çıkabileceğimizi öğrenmemiz gerekiyor. Çocuklarımıza aynı sıkıntıları yaşatmamak adına bunu mutlaka başarmamız gerekiyor.
Sağlıklı bir toplum sağlıklı bir ailede başladığına göre çocuklarımızın tepesine cam tavan koymadan, başkalarınca konulanları da fark edecek yapıda olmaları için çaba harcayarak geçirmeliyiz zamanımızı. Önce kendimizden başlayarak zihinlerimizde ki engellerimizi aşmak yönünde adımlar atmalıyız. Yetmediğimiz yerde gerekirse yardım alarak, bir şekilde aşmalıyız engelleri. Topluma güçlü, dirençli, bilinçli, sorgulayan, haksızlığa baş kaldırabilen bireyler kazandırmak istiyorsak bunu başarmalıyız.
alıntı...
Kırmalıyız artık zincirleri… Başka türlü yol alamayız…
