Secde et ey mübarek!
Saat bir, iki, üç… Bu gün pazartesi yarın salı,çarşamba,perşembe,cuma… Yıl 1986,1987,1988…. Şimdi, birazdan, akşama, sabaha… Hoşgeldin Azrail tam da zamanında!
Bir türlü efsunu çözülemeyen sır “Ömür”. “Ömür Dediğin” adındabir program var TRT2 de. Yıllanmış İnsanların ömürlerinden aktardıkları mutlulukları, pişmanlıkları, hüzünleri ekrana taşıyan çok kaliteli bir program… Hiç unutmuyorum yüz yaşında bir dede idi konuşan, konuşabilmek için parçalanan… Muhabir “-Evet dedeciğim, ne istiyorsun hayattan” diye sorduğunda dedenin cevabı o kundaktaki bebekleri ak sakallı, kır saçlı hale döndüren günü getiriyordu hatırlara… Bu sual’e dede “-Bu yaşdan sonra ne isterim ki ah bir ölebilsem…” diyordu! O an düşündüm şimdi bu yirmi iki li yaşlarda hayata bin bir pencereden bakmak isteyen ben en yıllanmış zamanımda ölümümü özleyecektim bunca sevdiğim var iken ? Ve bir düşünce tufanı başladı o küçük ve aciz beynimin okyanuslarında “Ölmek” ve ”Ölmemek” aslında özlediğimiz hangisi idi ? Hangisi bu patlamaya hazır beyni ve fikri tatmin edebiliyor du? Elbette “Ölmemek!”
Peki ölmeyince ne olacak tı ?
Evet… Düğümler içinde düğüm, hayat bu “Kördüğüm”!
Yaşamayı seven bizler hiç değilse bir gün “Ölmek” ya da “Ölmemek” diye düşünmeliyiz… Hayatta muhteşem ve muazzam derecede çok uğraş var İnsan’nın kendini kaybetmemesi içten bile değil… Hatta öyle durumlar oluyor ki İnsan kendi iradesi ile bile hareket edemiyor, etrafının teşviği ile yola koyuluyor. Peki hangisi doğru?
Yazımdan da anlayacağınız gibi “Karmaşa Aleminde” geziniyorum şu sıra… Aslında herşeyin çözümü çok kolay… Her sorunun cevabı var… Her düşünceye bir ikna, her iknaya bir hayret orada…
Herşey orada… O anda… O’nunla…
Herşey Orada O sonsuz cevap ve ferah’ta…
Herşey’in çözümü mutlak ve tek!
Secde et ey mübarek!
Mes’ud
