Ne kadar küçük şeyler için ağlardık... Bir tutam saç, bir oyuncak araba, bir bebek...
Şimdi büyüdük, çok büyük olaylar bile ağlatmıyor bizi. Ölümler,iflaslar,savaşlar...
Şimdi daha mı güçlüyüz, yoksa daha mı alışkan? Hayatı öğrenmek alışmak mı acaba...?
Belki de oyunların arkasına saklanmışım,Şehirler büyümüşde ben hep
çocuk mu kalmışım,Yenilmezdi böyle zamansız,Gitmeseydi eğer bu
yürek.Kirlenince olur ya niyet,Zor geliyor artık sevişmek,Tükenince
mazeret,Aşk acıdan ibaret.Belki ben hala masalların,Mutlu sonların
etkisindeyim hala,İşte bu yüzden bıçak sırtlarına emanettir...... bu
yürek,Aslında yalanların,farkındayım elbet.Ama görmezden geldim,Bilen
bilir acıtır insanı gerçek