Yusuf’u kaybettik…
Allah rahmet eylesin…
Kaç gömleğimiz yırtıldı ön yanımızdan sayamadığımız…
Yusuf bir teşbihti…
Yusuf bir temsil…
Yusuf olabilmek ise hakikat.
Kuyusuna düştüğümüz günahlarımız var.
Yalnızlığımız var itildiğimiz kuyuda.
Ve düştüğümüz bu günah kuyusunda bizi bırakıp giden güya kardeşlerimiz…
Kurtarılmayı beklediğimiz kervan var Yusuf gibi..
Fakat kurtuluş ümidiyle elimizi tutup bizi bırakan…
Çarşıda satan…
Ve rüyalarımız var avuçlarımızda onbir yıldız bir güneş ve ayımız olan…
Ne garib bir de hakikat var Yusufu sultan yapan…
Yusufu sultan yapan bir Sultan var…
Gömleğimizde kaç sultanlık bıraktık…
Kazanamadığımız…
Simamıza baktığımızda parmakla kesilmiyor artık!!!
Parmağı kestiren şey Yusufun sureti mi sandık…
İçteki suretti…
Haya idi…
edeb idi…
takva idi…
nur idi..
Kaybettiğimiz Yusufluğumuz var…
Gömleklerimizde öldürdüğümüz…
Kuyularda boğduğumuz Kölelikten geçen sultanlığımız var köle olmaya razı olamadığımız…
Sultan olmanın sırrı o gömlekteydi oysa…
Kaç defa yırtıp değiştirdik gömleğimizi…
Kaç defa züleyhalar yırttı…
Dönemedik…
Ne çare Yusufu Kaybettik…
Yusufluğu…
Yusuf olamayacağız…
Gömleğimiz dikiş tutmuyor..
ALINTI
