Okyay
ÖZEL ÜYE
Kendini Ele
Öyle bir varlıksın, öyle bir cevher,
Yaratılmışların fevkinde eser.
Düşün ki, secdeye varmış melekler,
Değer’in; çatlatmış İblis’i bile,
Ha şimdi çok düşün, kendini ele!
Aklını hâkim kıl, nefsini yendir,
Yer yüzünde olan her şey senindir.
Hatta îmânın da bundan emindir.
Yüce Mevlâ’mızın lûtfu ne âlâ,
İnce tefekkürle, kendini ele!
Mâdem varlıkların, en şereflisi,
Her şey onun için, dünyanın süsü.
Acep bunca imkân, ya neyin nesi,
Mülâhaza eyle, dikkat et hele,
Sıkça bir elekten kendini ele!
Dehşet veren bu çark, muhteşem olgu,
Demek insan taraf, her şey bir kurgu.
Rabbin Kudretine, hepsi bir vurgu,
Her biri ibretlik! değil rast gele,
Sen neresindesin? Kendini ele!
Çünkü insandaki akıl nîmeti,
Ayrı tutmaktadır ona kıymeti.
Bu yüzden sorumlu, mes’ul heybeti,
Kurgudan muaftır, dikkat amele,
Aklından ötürü, kendini ele!
Diğer mahlûkatın her hareketi,
Bir hesap üzredir, saklı hikmeti.
Şuur altındaki bu bereketi,
Hâlık’ın izniyle girer hizmete,
Onlar suç işlemez, sen bizi ele!
Şefkat konusuysa bir ayrıcalık,
Hayvanda da mevcut, bu saf nicelik.
Acıma hissi ki, tam bir ibretlik.
İnsan utanıyor, hele incele,
Akılsız hayvanla kendini ele!
En üstün duygusu anne şefkati,
Dostluk ve yardımda, o merhameti,
Nasihat yüklenmiş, bir ders demeti.
Mecbur bırakıyor”Vay be” demene,
Bu görkem havliyle kendini ele!
Kaplumbağayı gör! Ters dönmüş dostu,
Ölümden kurtarmak oluyor kastı.
Gayretle çevirip, yaptı yüzüstü.
Artık yürüdüler sanki el- ele,
Hadi gel de şimdi, kendin eleme!
Vahşi aslan var ya, yırtıcı yani,
Yavru bir geyiği tutmuş da hani,
Yemeye müsâde etmedi şanı.
O sevgi sahnesi, okşama da ne,
Nefesin tut gayri, bizleri ele!
Kediyle köpeği düşmandır dersin,
Sarmaşıp yatmışlar, hayret edersin.
Daha nicesi var, görsen översin.
Bir de dönüp baksan, bizdeki hale,
E gayri ister döv, istersen ele!
Dünyanın kaç misli güneşe bakın!
Hesaplı, şaşmadan, muntazam akın.
Ay da kural üzre, delili Hakk’ın,
Elbet bu nizâmın hikmeti ola,
Hikmetlerle süz de, bizleri ele!
Varlıklar âlemi, bir baştan başa,
Hisselerle dolu etsen temâşa.
Halk edilmiş değil, hiç biri boşa,
Sen her oluşumdan ders al da şöyle,
Sınava hazırlan, kendini ele!
Bir kuş yuvasında seyret hüneri,
Sanat âbidesi sanki beceri.
İlâhi kudretin işte eseri,
Kuşa kim öğretmiş, bir düşünsene,
Aczini belleyip, kendini ele!
İbret almak için neler- neler var,
Bir yavru düşün ki, dünyaya doğar,
Daha doğar doğmaz memeyi arar.
Memeyi kim dedi, ondan süt eme,
Dön dolaş şükreyle, kendini ele!
Çâresi; Dönüp, Rabbe yalvarmak,
Huşuyla kulluğun farkına varmak.
El pençe, edeple huzura durmak,
Ta derinlerden, tevbe istiğfarle,
Secdeye kapan da, kendini ele.
Şevket Okyay
Moderatör tarafında düzenlendi:
