naif

Ne vakit bir ah etsem içim titret aniden Sinemde derlediğim meyan sadetinden Hüzün zerkeden kederin sessiz sesinden Sinemi burkan hicranın ümit şevkinden Nereye baksam, gözlerim arar nedense Yalnızlık nükseder sessiz tebessümünde Yadımda silinmeyen en nadide edebinle Sessizlik, bir demdir...

Ve seni sevmek demek... Yağmurların ıslattığı Güneşin zirve yaptığı Bulutların takip ettiği Hasretini yenebilmektir Sana gelmek demek ... Merakın eskitemediği Meramın anlatamadığı Devanın bulunamadığı Bu yüreğimi sevk etmektir Seni unutmak demek... Yargıcın idam kararını Hücrelerin...

Zarafetine Gizlediğin nefesine Nisa kimliğinde ki edebi haline Sabrın Dirliğinde ki çilene Seni sende alan zalimin çarkına Çıkar Uğruna solgunluğa Çaresiz kalışına sessiz soluğuna Naifsin Sen payeler şevkisin Özelsin, hususen yetiştirişmişsin Annenin Dilinde özlemsin Babanın en müstesna...

Ey gökyüzünün alyansları siz duyun bu sesimi Sinem harap, yürek bitap, bir ses etmiyor sevgili Yalnız siz anlarsınız, biliyorum ki sessiz kalırsınız Efkâr-ı halimizi, evet sizlerle suskun yâre anlatırız Yıldırım aşkımı, yakan ar mı hangi anı yaşıyoruz Ani bir vakitte olacak bir iş miydi...

Eski günlerdeyim yine Sessizliğimin şahitliğinde Solgun düşüncelerimin izlerinde Halimin bedbinliğinde, şevksizliğin hercümerçliğinde Diyorum kendi kendime Ağla gönül ağla dertlerinle Toprak saracak bir gün tenini Muvazeneden yoksun zahirin, kurak iklimdedir kalbin Burukluğum...