Geçen seneye kadar hiç irtibatımızı kesmedik. Bana bir ömür boyu,
bir rahatsızlığın olursa mutlaka bana gel tenbihinde bulunurdu.
1966 yılından beri sayılamayacak kadar gittim. Hastanede olduğu
sürece z aman zaman beni yatırdı tedavi etti. Emekli olunca da
muayenehanesine giderdim Kesinlikle para almazdı. Bana ,bir rahat-
sızlığın olunca gel dememişmiydim demişti de muayenehanesinde, yanımda oğlum vardı, "hocam dedi, para almıyorsunuz diye babam
size gelmekten utanıyor gelmeye"
Doktordan cevaba bak: " Baban senden para alır mı?"
Bu söz beni ağlatmıştı.
Üç sene önce muayenehanesini kapatmıştı. Evine telefon edip
bayramlarda kandillerde hatırını soruyordum.bir senedir irtibatla
görüşemiyoruz. Biraz değil baya işitme zorluğum var da,Telefonu
duyamıyorum sağlıklı, ondan çekimserim. Çoğu zaman çocuklarla konuştururdum.Zaten çocukların durumuyla da yakından ilgilenirdi. Mübarek insin. Telefon etmeye korkuyorum. Ya vefat etti haberi
alırsam diye. İşte böylesine insanlar da var.
Bu şiirimi beş sene evvel bir dostum sizin gibi resimlemişti de
İnternette yayınlamıştım. O Yazdığım DOKTORUM isimli şiirim de
aslında ona atfen idi. O şiirimi Bana elimle yazdırmıştı da çerçeveleyip Hastaneye servis duvarına asmıştı.
Ya işte böyle. Rabbim mükafatını bahşetsin.
Alıntı ile Cevapla
