Geçmiş ümmetlerden birinde, ehlul-lah’tan (Allah’ın veli kulu) bir zât vefat edeceği zaman çocuklarına vasiyette bulunur ve ‘Ben öldüğümde cesedimi yakın, külünü de savurun’ der. Adam ölünce evlatları babalarının dediğini yaparlar. Cenab-ı Hakk bu kulu karşısına alır ve cesedini niçin yaktırdığını sorar. Kul: ‘Senin korkundan Ya Rab!’ cevabını verir. Bunun üzerine Cenab-ı Hak ona: ‘Ben de seni affettim’ karşılığında bulunur.
Hz. Muaviye (ra), Asr-ı Saadet’in en büyük siyasi dâhilerinden birisidir. İstenmeyen pek çok hadiseye karışmıştır; ancak bu durumdan kendisi de memnun değildir. Vefat edeceği an çocuklarını yanına çağırır. Kalbinin üzerinde sakladığı küçük bir keseyi çıkarır. İhtimamla açar. İçinde birkaç kıl ve birkaç tırnak vardır. Bunları çocuklarına gösterir ve şöyle der: ‘Evlatlarım! Ben, Resul-i Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem) ile beraber bulundum. Ona sahabi olma şerefine erdim. Bir gün tıraş olurken herkes gibi ben de yere dökülen mübarek kıllarından kapabildiğim kadar aldım. Tırnaklarını keseceği anı gözetledim ve yine onlardan bir kaçını alma imkânına sahip oldum. Ömrüm boyunca bunları mukaddes bir emanet olarak sakladım. Şimdi ölümüm yaklaştı. Size vasiyetim şudur: ‘Beni kabrime koyarken bazı azalarımın üzerine bu mübarek kıl ve tırnaklardan yerleştirin. Öyle inanıyorum ki Rabb’imin huzuruna bunlarla gidersem kurtulabilirim.’
Bu bir anlayış meselesidir. Dinde yeri vardır-yoktur, burada onun münakaşasını yapacak değiliz. Belki bunlar şifreyi çözen davranışlardır. Rahmet, bu şifrenin çözülmesiyle ihtizaza gelecektir. Nitekim kendini yaktıran adam da şeriata göre amel etmiş değildir. Fakat onun korku ve endişe yüklü bu ameli, kurtuluşuna sebebiyet vermiştir.
Melekler de melekleşmiş insanlar da ‘haşyet’ içindedirler. Çünkü onlar ‘Allah’ı bilmekte ve O’nu tanımaktadırlar. Bu manaya işaret içindir ki Kur’an’da ‘Allah’a karşı en çok haşyet içinde olanlar Allah’ın âlim kullarıdır.’ (Fâtır, 35/28) buyrulmaktadır. Allah’ı bilen, elbette O’na karşı haşyet içinde olacaktır.
Hz. Muaviye (ra), Asr-ı Saadet’in en büyük siyasi dâhilerinden birisidir. İstenmeyen pek çok hadiseye karışmıştır; ancak bu durumdan kendisi de memnun değildir. Vefat edeceği an çocuklarını yanına çağırır. Kalbinin üzerinde sakladığı küçük bir keseyi çıkarır. İhtimamla açar. İçinde birkaç kıl ve birkaç tırnak vardır. Bunları çocuklarına gösterir ve şöyle der: ‘Evlatlarım! Ben, Resul-i Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem) ile beraber bulundum. Ona sahabi olma şerefine erdim. Bir gün tıraş olurken herkes gibi ben de yere dökülen mübarek kıllarından kapabildiğim kadar aldım. Tırnaklarını keseceği anı gözetledim ve yine onlardan bir kaçını alma imkânına sahip oldum. Ömrüm boyunca bunları mukaddes bir emanet olarak sakladım. Şimdi ölümüm yaklaştı. Size vasiyetim şudur: ‘Beni kabrime koyarken bazı azalarımın üzerine bu mübarek kıl ve tırnaklardan yerleştirin. Öyle inanıyorum ki Rabb’imin huzuruna bunlarla gidersem kurtulabilirim.’
Bu bir anlayış meselesidir. Dinde yeri vardır-yoktur, burada onun münakaşasını yapacak değiliz. Belki bunlar şifreyi çözen davranışlardır. Rahmet, bu şifrenin çözülmesiyle ihtizaza gelecektir. Nitekim kendini yaktıran adam da şeriata göre amel etmiş değildir. Fakat onun korku ve endişe yüklü bu ameli, kurtuluşuna sebebiyet vermiştir.
Melekler de melekleşmiş insanlar da ‘haşyet’ içindedirler. Çünkü onlar ‘Allah’ı bilmekte ve O’nu tanımaktadırlar. Bu manaya işaret içindir ki Kur’an’da ‘Allah’a karşı en çok haşyet içinde olanlar Allah’ın âlim kullarıdır.’ (Fâtır, 35/28) buyrulmaktadır. Allah’ı bilen, elbette O’na karşı haşyet içinde olacaktır.
Moderatör tarafında düzenlendi:
