İsviçre, Lozan masasını verecek kimse bulamayınca bize hediye etti
İsviçre, Lozan masasını verecek kimse bulamayınca bize hediye etti. Eh artık anlı şanlı bir müzede sergileriz nasıl olsa. Üzerindeki mürekkep lekelerini -tabii hâlâ duruyorsa- çocuklarımıza mikroskopla gösterip bu masada nasıl bir zafer destanı yazıldığını filan anlatırız gururla. (Kimse sormaz ama bana kalırsa masanın konulacağı en uygun yer, İsmet İnönü’nün mezarı veya Pembe Köşk’ün bir salonudur.)
Şimdi lütfen yandaki fotoğrafa dikkatle ve ibretle bakın. Ne görüyorsunuz? Birkaç genç kız, askerlerimizin önüne atılıyor ve çiçek veriyor, değil mi? Güzel.
Peki nerede çekilmiş bu fotoğraf? Bir şehrin kurtuluşu olduğu belli de nerenin kurtuluşu olabilir sizce? Ne İstanbul’un kurtuluşudur, ne de hatta Hatay’ın kurtuluşu. Fotoğraf, Çanakkale’ye Türk askerinin giriş anını gösteriyor.
Çanakkale’yi, 1915′te geçirmediğimiz İtilaf kuvvetlerine Mondros’la açmıştık. Ancak 1918′de başlayan ‘hukukî işgal’in Lozan’la bittiğini sanıyorsanız aldanıyorsunuz. Çünkü Lozan’ın 129. maddesinde Boğazlar’ın British Empire’a, yani İngiliz İmparatorluğu’na terk edileceği belirtiliyordu. Bununla da yetinilmiyor, aynı maddenin 2. fıkrasında bir lütuf olarak bizim bölgeye müfettiş göndertebileceğimiz belirtiliyordu. Bir de eğer Çanakkale Boğazı’nı ziyaret edecekler 150 kişiyi aşarsa Türk hükümetine önceden haber verilecekti.
Sizin anlayacağınız, Çanakkale Boğazı’ndaki 8 kilometre eninde bir şerit 1936 Temmuz’una kadar Lozan gereği İngiliz işgali altındaydı. Fakat bunu ders kitaplarımız nedense es geçer ve Montrö birden bir Anka kuşu gibi gelip kuruluverir inkılap tarihi kitaplarımıza.
Sevgili tarihçiler! Montrö ile elde ettiklerimizi anlatıyorsunuz. İyi güzel de, demek ki, Lozan’da bazı eksik ve gedikler vardı, bunları neden gözlerden gizliyorsunuz?
İşte fotoğrafta gördüğünüz, askerlerimizin önüne atılıp çiçek veren genç kızlar, Lozan’ın ardından tam 18 yıl süren uzun bir esaretten kurtuluşun sevincini yaşıyorlardı.
Bazıları yazıp çiziyor. Özellikle genç okurlarım da bunların etkisinde kalıp soruyorlar: Efendim, Lozan’da gizli maddeler varmış, bazı sözler verilmiş. Bunları açıklar mısınız?
Bu sevgili kardeşlerime soruyorum: Lozan Antlaşması’nı kaç kere okudunuz? Bugüne kadar baştan sona okuyanına rastlamadım desem yalan olmaz. Okusalar zaten pek çok gizli sanılan ‘söz’ü metinde çatır çatır yazılı görürlerdi. Okumadığımız bir metinde yazılmayan bilgileri merak eden tuhaf bir toplumuz vesselam.
İşte Çanakkale şehitliğini gezerken gördüğünüz İngiliz, Anzak vs. mezarlıkları ile devasa anıtları bu işgal döneminde yaptırılmıştır ve Montrö’de bize devredilirken de mezarlıkların o ülkelerin kendi toprakları olduğu açıkça belirtilmiş, buralara dokunamayacağımız vurgulanmıştı. Şimdi o anıtlara dokunmamız yasak. Değerli dostum Fethi Murat Doğan’ı da yıllardır uğraştıran, “Türk anıtları neden diğerlerine oranla küçük yapılmış?” sorusunun cevabı da burada gizli.
Daha da iç yakıcı olan gerçek şu ki, Çanakkale’deki bütün o savaş alanı, tabii ki Türk şehitlikleri de, 1918-1936 yıllarında İngiliz askerlerinin insafına terk edilmiş, atalarımızın kemikleri İngiliz çizmeleri altında ezilmiştir.
Öte yandan İngilizler kendi mezarlıklarını pırıl pırıl döşerken ve Gelibolu’yu bizim Hayber’deki “Türk mezarı”mız gibi vatanlarının bir parçası haline getirirlerken, Lozan’da zafer yazan delegelerimiz Türk şehitliklerinin korunması veya en azından bizim toprağımız olarak tanınması için bir madde koymayı dahi akıllarına getirmemişlerdir. Gelin görün ki, İngilizler, Montrö’de Çanakkale’yi boşaltmayı kabul ederken, 1915′te bu topraklara gömdükleri gençleri bahane ederek kendilerinden izin almadan müfettiş göndermemizi bile istememişler, bunu dahi şarta bağlamışlardı.
Böylece son yıllardaki şahlanış olmadan önce Çanakkale’deki Türk şehitliğinin (daha doğrusu “Osmanlı şehitliği”nin) arz ettiği perişanlığın gerçek sebebini anlamaya başlıyoruz.
Bence İsviçre Lozan’daki masayı vermekle iyi etmedi. Çünkü böylece Lozan’ın hesaplaşması yeniden başlayacak. Hazır masa da gelmişken, oturup konuşalım şu yarım kalmış hesapları diyecek birileri.
İşte 21 Ağustos 1923 günü TBMM kürsüsünde var gücüyle haykıran Tekirdağ milletvekili Faik Öztrak’ın sesi kulaklarımıza İsrafil’in surunu üflüyor sanki. Tutanaklardan aktarıyorum:
“Fakat efendiler, İngilizlere bırakılan bu topraklardaki muazzez şehitlerimizin hatıralarına ne dersiniz? Onların ölülerinin mevcut olduğu bu yerlerde bizim de yüz binlerce şehidimizin kanları ve kefenleri mevcuttur. Vatanımızı istilaya gelmiş olanlara karşı bu imtiyazları vererek bu şehitlerimizin aziz hatırasını nasıl rencide edebiliriz?”
Tutanaklar, Faik Bey’in sözlerinin Meclis’te “çok doğru” sesleriyle onaylandığını ve Niğde milletvekili Hazım Bey’in oturduğu yerden şöyle laf attığını kaydediyor: “Evet… Maksatları başkadır. Bir gün bu memleketi ölülerle bile istilayı düşüneceklerdir.”
“Cumhuriyet’in ilk yıllarında Çanakkale şehitleri için herhangi bir anma töreni düzenlenmeyişinin asıl sebebi nedir?” diye soranlara gülümseyerek cevap veriyorum. Bu, o topraklarda gözümüzün olduğu anlamına gelirdi de ondan.
Şimdi Çanakkale zaferini kutlamayı İngilizlerden ve Anzaklardan öğrendik desem, çoğunuzdan tepki alacağımı biliyorum. Ama tarihin aynası böylesine acımasızdır.
En iyisi şu Lozan masasını birkaç günlüğüne bana verin de, başında şehitlerimiz adına doya doya ağlayayım.
Mustafa Armağan, ZAMAN (16 Kasım 2008)
İsviçre, Lozan masasını verecek kimse bulamayınca bize hediye etti. Eh artık anlı şanlı bir müzede sergileriz nasıl olsa. Üzerindeki mürekkep lekelerini -tabii hâlâ duruyorsa- çocuklarımıza mikroskopla gösterip bu masada nasıl bir zafer destanı yazıldığını filan anlatırız gururla. (Kimse sormaz ama bana kalırsa masanın konulacağı en uygun yer, İsmet İnönü’nün mezarı veya Pembe Köşk’ün bir salonudur.)
Şimdi lütfen yandaki fotoğrafa dikkatle ve ibretle bakın. Ne görüyorsunuz? Birkaç genç kız, askerlerimizin önüne atılıyor ve çiçek veriyor, değil mi? Güzel.
Peki nerede çekilmiş bu fotoğraf? Bir şehrin kurtuluşu olduğu belli de nerenin kurtuluşu olabilir sizce? Ne İstanbul’un kurtuluşudur, ne de hatta Hatay’ın kurtuluşu. Fotoğraf, Çanakkale’ye Türk askerinin giriş anını gösteriyor.
Çanakkale’yi, 1915′te geçirmediğimiz İtilaf kuvvetlerine Mondros’la açmıştık. Ancak 1918′de başlayan ‘hukukî işgal’in Lozan’la bittiğini sanıyorsanız aldanıyorsunuz. Çünkü Lozan’ın 129. maddesinde Boğazlar’ın British Empire’a, yani İngiliz İmparatorluğu’na terk edileceği belirtiliyordu. Bununla da yetinilmiyor, aynı maddenin 2. fıkrasında bir lütuf olarak bizim bölgeye müfettiş göndertebileceğimiz belirtiliyordu. Bir de eğer Çanakkale Boğazı’nı ziyaret edecekler 150 kişiyi aşarsa Türk hükümetine önceden haber verilecekti.
Sizin anlayacağınız, Çanakkale Boğazı’ndaki 8 kilometre eninde bir şerit 1936 Temmuz’una kadar Lozan gereği İngiliz işgali altındaydı. Fakat bunu ders kitaplarımız nedense es geçer ve Montrö birden bir Anka kuşu gibi gelip kuruluverir inkılap tarihi kitaplarımıza.
Sevgili tarihçiler! Montrö ile elde ettiklerimizi anlatıyorsunuz. İyi güzel de, demek ki, Lozan’da bazı eksik ve gedikler vardı, bunları neden gözlerden gizliyorsunuz?
İşte fotoğrafta gördüğünüz, askerlerimizin önüne atılıp çiçek veren genç kızlar, Lozan’ın ardından tam 18 yıl süren uzun bir esaretten kurtuluşun sevincini yaşıyorlardı.
Bazıları yazıp çiziyor. Özellikle genç okurlarım da bunların etkisinde kalıp soruyorlar: Efendim, Lozan’da gizli maddeler varmış, bazı sözler verilmiş. Bunları açıklar mısınız?
Bu sevgili kardeşlerime soruyorum: Lozan Antlaşması’nı kaç kere okudunuz? Bugüne kadar baştan sona okuyanına rastlamadım desem yalan olmaz. Okusalar zaten pek çok gizli sanılan ‘söz’ü metinde çatır çatır yazılı görürlerdi. Okumadığımız bir metinde yazılmayan bilgileri merak eden tuhaf bir toplumuz vesselam.
İşte Çanakkale şehitliğini gezerken gördüğünüz İngiliz, Anzak vs. mezarlıkları ile devasa anıtları bu işgal döneminde yaptırılmıştır ve Montrö’de bize devredilirken de mezarlıkların o ülkelerin kendi toprakları olduğu açıkça belirtilmiş, buralara dokunamayacağımız vurgulanmıştı. Şimdi o anıtlara dokunmamız yasak. Değerli dostum Fethi Murat Doğan’ı da yıllardır uğraştıran, “Türk anıtları neden diğerlerine oranla küçük yapılmış?” sorusunun cevabı da burada gizli.
Daha da iç yakıcı olan gerçek şu ki, Çanakkale’deki bütün o savaş alanı, tabii ki Türk şehitlikleri de, 1918-1936 yıllarında İngiliz askerlerinin insafına terk edilmiş, atalarımızın kemikleri İngiliz çizmeleri altında ezilmiştir.
Öte yandan İngilizler kendi mezarlıklarını pırıl pırıl döşerken ve Gelibolu’yu bizim Hayber’deki “Türk mezarı”mız gibi vatanlarının bir parçası haline getirirlerken, Lozan’da zafer yazan delegelerimiz Türk şehitliklerinin korunması veya en azından bizim toprağımız olarak tanınması için bir madde koymayı dahi akıllarına getirmemişlerdir. Gelin görün ki, İngilizler, Montrö’de Çanakkale’yi boşaltmayı kabul ederken, 1915′te bu topraklara gömdükleri gençleri bahane ederek kendilerinden izin almadan müfettiş göndermemizi bile istememişler, bunu dahi şarta bağlamışlardı.
Böylece son yıllardaki şahlanış olmadan önce Çanakkale’deki Türk şehitliğinin (daha doğrusu “Osmanlı şehitliği”nin) arz ettiği perişanlığın gerçek sebebini anlamaya başlıyoruz.
Bence İsviçre Lozan’daki masayı vermekle iyi etmedi. Çünkü böylece Lozan’ın hesaplaşması yeniden başlayacak. Hazır masa da gelmişken, oturup konuşalım şu yarım kalmış hesapları diyecek birileri.
İşte 21 Ağustos 1923 günü TBMM kürsüsünde var gücüyle haykıran Tekirdağ milletvekili Faik Öztrak’ın sesi kulaklarımıza İsrafil’in surunu üflüyor sanki. Tutanaklardan aktarıyorum:
“Fakat efendiler, İngilizlere bırakılan bu topraklardaki muazzez şehitlerimizin hatıralarına ne dersiniz? Onların ölülerinin mevcut olduğu bu yerlerde bizim de yüz binlerce şehidimizin kanları ve kefenleri mevcuttur. Vatanımızı istilaya gelmiş olanlara karşı bu imtiyazları vererek bu şehitlerimizin aziz hatırasını nasıl rencide edebiliriz?”
Tutanaklar, Faik Bey’in sözlerinin Meclis’te “çok doğru” sesleriyle onaylandığını ve Niğde milletvekili Hazım Bey’in oturduğu yerden şöyle laf attığını kaydediyor: “Evet… Maksatları başkadır. Bir gün bu memleketi ölülerle bile istilayı düşüneceklerdir.”
“Cumhuriyet’in ilk yıllarında Çanakkale şehitleri için herhangi bir anma töreni düzenlenmeyişinin asıl sebebi nedir?” diye soranlara gülümseyerek cevap veriyorum. Bu, o topraklarda gözümüzün olduğu anlamına gelirdi de ondan.
Şimdi Çanakkale zaferini kutlamayı İngilizlerden ve Anzaklardan öğrendik desem, çoğunuzdan tepki alacağımı biliyorum. Ama tarihin aynası böylesine acımasızdır.
En iyisi şu Lozan masasını birkaç günlüğüne bana verin de, başında şehitlerimiz adına doya doya ağlayayım.
Mustafa Armağan, ZAMAN (16 Kasım 2008)
