Boş konuşuyoruz, boş!…
Bütün bir ömür içinde söylediğimiz bir milyon kere bir milyon laf, arayıp da bulamadığımız tek cümle için…
Arayıp da bulamadığımız, aranıp da bulur gibi olduğumuz, bulur gibi olup da yine elden kaçırdığımız, elden kaçırıp da tekrar bulur gibi olduğumuz, tekrar bulur gibi olup da artık aramaya lüzum görmediğimiz tek cümle için…
O cümle nedir, o cümle?…
Ben o cümleyi biliyorum.
Fakat bütün mevcutlarla beraber, bütün cümlelerin içinde eridiği ve yok olduğu tek bir kelime biliyorum.
Her an söyleyip de hiçbir an hakikatine yaklaşamadığımız tek kelime:
”Allah”
Gerisi boş, bomboş konuşmaktan, bir hastalıklı dırdırdan başka nedir ki?..
Ah, keşke ben, ”Allah” kelimesinden başka ağzımdan tek söz çıkmayan bir dilsiz olsaydım!
Necip Fazıl Kısakürek
Çerçeve 2, sayfa 229, 230
