MUHTAZAF Yaşam!

Hayat.. Bu aralar üzerinde çokca düşündüğüm bir mevzu. İyisiyle, kötüsüyle, heycanıyla, gereksizliklerle dolu dolu geçirdiğim bir hayat yaşıyorum ya da yalnızca yaşadığımı sanıyorum. Ne kadar memnuniyetsizim aslında. Bir şey için çabalasam, uğraşsam şikayet ediyorum; hep ben mi koşturmak zorundayım peşinden diye ama benim isteğim, uğraşım dışında bir olay gerçekleştiğinde de yine sinir oluyorum; her şey benim kontrolüm altında olsun istiyorum. Çelişkili bir yaşam.. Bir insan evladı olarak ne kadar gereksiz olduğumun da farkındayım aslında. Benim varlığım-yokluğum; neyi değiştirir ki hayatta. Yoktan var edilmişler olarak; hayatta olsak ne olmasak ne.. Kimin bize ihtiyacı var ki. Tek muhtaç olan varlık biziz, oysaki hep tam tersini düşünürüz. "Dünya benim etrafımda dönüyor..." hissi bir çok insan da vardır. Oysaki bunun tek sebebi burnumuzun ucunu göremiyor olmamız. Kendimize biraz yukarıdan bakmayı denesek; bir kaç metre yukarıdan mesela. Çevremizde ailemiz, arkadaşlarımız, sevdiklerimiz, sevmediklerimiz, iş arkadaşlarımız.. Hepsinin de kendi içerisinde koca bir dünyası var. Biraz daha yukarıya çıkalım, bir gökdelene mesela, aşağıya baktığımızda kendimizi bile ayırt edemeyebiliriz tanımadığımız onlarca, yüzlerce insan. Hepsinin keşfedilmemiş bir dünyası var, ve aşağıdaki hemen hemen herkes de bizim gibi dünyanın kendi etrafında döndüğünü düşünüyor.. Biraz daha yukarı çıkalım hadi; önce yaşadığımız şehre, sonra da ülkemize bakalım. Artık insanlar gözükmüyor bile yalnızca seslerini duyabiliyorum bir uğultu şeklinde. Hepsi konuşuyor kendini anlatıyor fakat kimse birbirini dinlemiyor.. Daha da yukarı çıkalım, Dünya'ya bakalım; ne kadar da güzel yaratılmış.. Çok daha fazla uzaklaşalım hadi kendimizden; Güneş sistemi ve benzer bir çok yıldız, Samanyolu ve benzeri bir çok gökada.. Sonunda hepsi evrenin basit materyalları olarak görülüyor.. Bizim için onca karmaşa ve bir o kadar da muhteşem görünen uzay oysaki ne kadar zahmetsiz yaratılmıştır. Ve bize göre sonsuz büyüklükte olan evreni görerek ve bilerek, tevazu göstermemiz gerekirken, ne kadar da bencil ve egoistiz..

Düşünmek, anlamak, anlatabilmek gerek hayatın önemini, bizim önemsizliğimizi..Yaşadığımız herşey bizimle birlikte yok olup gidecektir. Acılarımız, üzüntülerimiz, sevinçlerimiz, kızgınlıklarımız.. Hissettiğimiz tüm duyguları unutacağız, sahip olduğumuz tek bir zerre bile kalmayacak dünya hayatından, geriye kalan yalnızca teslimeyetimizin hakikati olacaktır.. Dolayısıyla beşeri insan yapan değeri hayatımızın her anında hatırlamak gerek. Tıpkı Furkan sûresinde geçtiği gibi; " De ki: Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin!"..

ALLAH razı olsun Murat kardeş.
Hayatımızı o koskoca dünyanın içine sıkıştırarak yalnızlık deryasında mücadele ederken nefis muhasebesini unutuyoruz. Acaba ben nerede hata yaptım? Nefis muhasebesi ve karşı tarafı dinlememe hastalığı yüzünden yalnızlaştık. Her akşam yatağa girdiğimizde 5 dakika nefis muhasebesi yapsak, yaptığımız hatalara firen yapabilirdik. Karşı tarafı dinleyebilsek daha iyi anlaşabilirdik. Ne yazıkki nefs muhasebesi yapmadığımızdan ve karşı tarafı dinlemediğimizden varsayımlarla hayatı kendimize dar ediyoruz. Selam ve muhabbetle kardeşim.