aglama

Gidene ağlama can, giden bilmez neyi kaybettiğini. Giden bilmez giderken neleri heba ettiğini. Gidene ağlama dost, bilmez ki kıydığının kendisi olduğunu. Göremez ki, kendiyle birlikte yok ettiğinin onu ne çok sevdiğini ...... Ve görmez ki, helak olanın kendisiyle bütün...

Üzülme... Yıkılma... Ağlama... Sakın!! ONDAN iSTE.. Umudunun tükendiginde, çaresizlik içinde kıvrandığında, Herkes seni terk ettiginde, Hayatın çıkmaza girdiginde, Sana yardIm edecek birini, Seni dinleyecek bir dost aradıgında, Etrafına baktıgında.. Kimselerin olmadıgını farkedeceksin...

] Gönüldeki hüzün-keder, neş'e-sevinç, merhamet-şefkat… gibi duyguların coşup bulutlaşması ve gözler yoluyla dışa vurmasıdır gözyaşları. Tasa-elem, aşk-iştiyak, emel-ümit, firak-visal; belki bütün bunlardan daha çok da "mehâfetullah" ve "mehâbetullah" ağlatır, hisleri hüşyar ve kalb ufkunda...

Sen Ağlama Kıyamam... Masumiyetin de yetmediği anların hep öksüz türküsü ağzında, hayatın hoyrat ezgisine hep yenik olduğundan yumuk yumuk bir utanca saklamak gerek sanki... Çok eski giysilerin umut söndüren sıcağında ne kadarsa işte o kadar! yalazlanan bir çocukluk, ninnisi hep biraz hıçkırık...