9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile alâkalı

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

O da kabûl etmedi. Beş gün sonra, Medîne ehâlisini Alîye gönderdiler. Çok yalvardılar. Bunlardan da kabûl etmedi. Mısrlılar dedi ki, biz halîfesiz dönersek, çok fitneler çıkar ve önü alınmaz.
Alî “radıyallahü anh” yeniden fitne çıkmasın diye, önce Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” Eshâbı bî’at etsin dedi. Talha ve Zübeyri “radıyallahü anhümâ” getirdiler. Alî, buyurdu ki, (Benim bu işe rağbetim yokdur. Fekat müslimânlar imâmsız kaldı. Hanginiz kabûl ederse, elini uzatsın, ona bî’at edeyim) ve Talhaya bakıp (Sen herkesden dahâ lâyıksın. Elini uzat, sana bî’at edeyim) buyurdu. Talha ise (Sen varken bana düşmez) dedi ve Alîye bî’at etdi. İkinci olarak Zübeyr bî’at etdi. Sonra, ehâlî gelip bî’at etdiler. O gün zilhiccenin yirmibeşi idi. Halîfe, hutbe okudu. Cum’a nemâzını kıldılar. Halîfe ilk iş olarak, hazret-i Mu’âviyeyi Şâmdan azl edip, yerine Abdüllah ibni Abbâsı ta’yîn etdi. Abdüllah, bunu kabûl etmedi, gitmedi, (Onu azl etme, orada eski bir vâlîdir. Fitneye sebeb olur) dedi. Halîfe vaz geçip, bir sene sonra, yine azl etdi. Birçok vâlîleri de değişdirdi. Mu’âviye “radıyallahü anh”, yeni vâlîye karşı asker gönderdi. Vâlî, Medîneye döndü. Şâmdan bir haberci gelip (Şâmda yüzbinden ziyâde kişi, Osmânın “radıyallahü teâlâ anh” kanını senden istiyorlar ve hergün mescide gelip, Osmân için ağlıyorlar) dedi.
Görüliyor ki, islâmda ilk fitneyi çıkaran bir yehûdî dönmesidir. Müslimânları parçalayan budur. Şimdi, mezhebsizlerin onun yolunda oldukları, kitâblarından anlaşılmakdadır.
(Mesâbîh) kitâbında diyor ki, Talha bin Ubeydüllahın “radıyallahü teâlâ anh” haber verdiği bir hadîs-i şerîfde, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki (Her Peygamberin bir arkadaşı vardır. Benim de, Cennetde arkadaşım Osmândır).
Enes bin Mâlik “radıyallahü teâlâ anh” buyurdu ki, Bî’at-ı rıdvân yapılırken, Osmân “radıyallahü anh” yokdu. Vazîfe ile Mekkeye gönderilmişdi. Resûl “aleyhisselâm” iki mubârek elini birbiri ile tutup (Osmân, Allahın ve Resûlünün işini görmekdedir. Onun yerine ben bî’at ediyorum) buyurdu. Kendi mubârek elini, Osmânın eli yapdı.
(Mesâbîh) de, Mürre bin Kâ’b “radıyallahü anh” buyuruyor ki, Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” yakında çıkacak fitneleri anlatıyordu. O ânda, biri geçdi. Mubârek eli ile, onu göstererek, (Fitne günü, bu kimse, hidâyet üzeredir) buyurdu. Kalkdım, bakdım. Geçen kimse, Osmân idi.
Büyük âlim mevlânâ Nûreddîn Abdürrahmân Câmî “rahimehullahü teâlâ”, (Şevâhid-ünnübüvve) kitâbında bildiriyor ki, Âişe “radıyallahü anhâ” buyurdu ki, Resûl aleyhisselâm dedi ki, (Yâ Âişe! Eshâbımdan birini istiyorum).

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Ebû Bekri çağırayım mı? dedim, cevâb vermedi. Onu istemediğini anladım. Ömeri çağırayım mı? dedim. Ses çıkarmadı. Amcan oğlu Alîyi çağırayım mı? dedim, yine cevâb vermedi. Osmânı çağırayım mı? dedim. (Çağır gelsin) buyurdu. Resûl aleyhisselâm, ona bir şeyler söyledi. Rengi sarardı. Osmân halîfe iken, evini sardılar. (Niçin karşı koymazsın?) dediklerinde, (Resûl aleyhisselâm, bana çok şey söyledi. Ona söz verdim. Sabr ederim) dedi. Hazret-i Âişe buyuruyor ki (Resûl aleyhisselâmın, o gün, ona bu hâli haber vermiş olduğunu anladım).
Abdüllah ibni Abbâs “radıyallahü teâlâ anhümâ” buyuruyor ki, Huneyn günü kâfirler dağıldıkdan sonra Resûl aleyhisselâm ile birinin yanından geçdik. Resûl aleyhisselâm o kimseye (Ey Allahın düşmanı! Allahü teâlâ seni sevmez) buyurdu. (Bu Kureyşlileri sevmiyor) dedim. (Evet, Osmânı sevmez) buyurdu.
Abdüllah ibni Abbâs buyuruyor ki, Resûlullahdan işitdim. Buyurdu ki (Yemîn ederim ki, Osmân, ümmetimden yetmişbin kişiye şefâ’at ederek, Cehenneme girmekden kurtaracakdır).
Resûlullah, kızı Rukayyeyi Osmâna verdikden bir zemân sonra, kızına (Osmân bin Affânı nasıl buldun?) dedi. Hayrlı, iyi gördüm dedi. (Ey cânım kızım! Osmâna çok saygı göster. Çünki, eshâbım arasında, ahlâkı bana en çok benziyen odur!) buyurdu.
Alî “radıyallahü anh” Fâtıma-tüzzehrâ “radıyallahü anhâ” üzerine bir dahâ evlenmek istedi. Resûl aleyhisselâm, bunu işitince, mubârek kalbi incindi. Alî vazgeçdi ise de, afv etmedi. Ebû Bekr şefâ’at etdi, afv etmedi. Ömer şefâ’at etdi, yine afv etmedi. Osmân şefâ’at etdi. Afv buyurdu “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”. Sebebini sorduklarında (Öyle birinin şefâ’atini kabûl etdim ki, Allahü teâlâya, yer ile gökün yerini değişdir dese, Allahü teâlâ kabûl buyurup değişdirir. Yâhud, yâ Rabbî! Muhammed “aleyhisselâm” ümmetinin hepsinin bütün günâhlarını afv et dese, afv eder) buyurdu.
Alî “radıyallahü anh” Fâtıma-tüzzehrâ “radıyallahü teâlâ anhâ” ile evlenirken düğün için parası yok idi. Zırhını satılığa çıkardı. Osmân “radıyallahü anh” pazardan geçerken, zırhı tanıdı. Dellâlı çağırıp, bu zırha sâhibi ne istiyor dedi. Dellâl, dörtyüz dirhem gümüş dedi. Dörtyüz dirhemi verip zırhı aldı. Eve getirip, ayrıca dörtyüz dirhemle zırhı, Alîye gönderdi ve: Bu zırh, senden başkasına lâyık değildir. Bu gümüşleri de, düğünde harc et ve bizim özrümüzü kabûl buyur, dedi.

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Evliyânın büyüklerinden, derin âlim, imâm-ı Muhammed Pârisâ “rahime-hullahü teâlâ” (Faslülhitâb) kitâbında buyuruyor ki: Hazret-i Alî “radıyallahü anh” buyurdu ki: (Ba’zı kimseler, beni, Ebû Bekr ve Ömer ve Osmândan üstün tutuyormuş. Bunlar münâfıkdır. Müslimânlar arasına ikilik sokmak, kardeşi kardeşden ayırmak için böyle yapıyorlar. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bana, bunları haber verdi. Bunları görünce, öldür dedi. Müslimân görünürler. Hâlbuki, kâfirdirler ve islâm düşmanıdırlar. Yalan söylemekle öğünürler, içleri bozukdur. Kur’ân-ı kerîmi değişdirirler. Dinsizlik üzerinde birleşirler. Eshâb-ı kirâmın büyüklerini, hattâ Resûl-i ekremi kötülerler. Eshâb-ı kirâm arasındaki ayrılıklar üzerinde dururlar. Allahü teâlâ bunları afv etmez. Küçükleri büyüklerinden ders alır. Onları böylece bozuk yetişdirirler. İslâmı yıkarlar. Bid’atları yayarlar. Yer yüzünde onlardan alçak yokdur. Yeryüzü, onlara küskündür. Gök onlara, la’netle gölge salar. Onlar yeryüzündeki insanların en kötüsüdür. Fitne, bunlardan çıkar. Melekler arasında, bunların adı encâs [pislikler]dir. Câmi’lerinde, kahvelerinde, mekteblerinde, Eshâb-ı kirâma la’net ederler ve bunu kendilerinin ibâdeti bilirler. Kalblerinde, insanlık duygusu yokdur. Allahü teâlâ, onları insan şeklinden çıkarır. O zemânda, sünnete yapışan, şehîdlerden, âbidlerden üstün olur. Se’âdet, onun olur.) Eshâb-ı kirâm, bunları işitince (Yâ Emîrelmü’minîn! Biz, o zemâna kalırsak ne yapalım) dediler. Hazret-i Alî, buyurdu ki, (Îsâ aleyhisselâmın havârîleri gibi olunuz! Bizim yolumuzu öğreniniz. Allahü teâlânın emrlerine sarılmağa, Resûlüne itâ’ate, Eshâbının hepsini sevmeğe ve bu sapıkların sözlerinden, yazılarından kaçmağa uğraşınız! Hak ve sünnet üzere olmak, bid’at ve dalâlet üzere olmakdan hayrlıdır) buyurdu.
İmâm-ı Refi’uddîn Tâc-ül-islâm Osmân bin Alî Merendî, Abdüllah bin Ömerden haber verdiği hadîs-i şerîfde, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” (Allahü teâlâ, size nemâzı, orucu, haccı, zekâtı farz etdiği gibi, Ebû Bekr-i Sıddîkı ve Ömer Fârûku ve Osmân Zinnûreyni ve Alî Murtezâyı sevmeği de farz eyledi. Bu dördünden birini sevmiyen kimsenin nemâzı da, orucu da, haccı da, zekâtı da kabûl olmaz. Kıyâmet günü, bunlar, mezârdan, ateşe [Cehenneme] götürülür) buyurdu.
17 — Hüsniyye kitâbında, (İmâm-ı Ca’fer Sâdık, Müt’a nikâhını emr ederdi. Çünki, Allahü teâlâ (Kadınlardan istimtâ’ edince ücretlerini veriniz) âyet-i celîlinde, müt’a nikâhını mubâh kılmışdır. (Müt’a nikâhı demek, bir kadına, şu kadar mal karşılığı kendini şu kadar zemân bana teslîm edermisin deyip, kadının da şâhidsiz kabûl etmesidir. Ya’nî, muayyen gün için, para ile kadın kirâlamakdır.)

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Müfessirler ve fıkh âlimleri, bu âyetin, müt’a nikâhı için olduğunu bildirmişdir. Bu âyeti nesh eden, başka bir âyet ve hadîs yokdur. Bunu, Ömer halîfe iken, hiçbir âyet ve hadîs söylemeden fitneye yol açar korkusu ile, kendiliğinden yasak etdi. Ömer bin Hasîn diyor ki, (Müt’a nikâhı yapardık. Âyet ve hadîs ile hiç yasak edilmedi). Abdüllah ibni Ömer diyor ki, (Resûlullahın sünneti, babamın sözü ile değişdirilemez). Herşey aslında mubâhdır. Yasak olmaları için âyet ve hadîs lâzımdır) diyor.
Bütün tefsîrler ve fıkh kitâbları diyor ki, Nisâ sûresi, yirmidördüncü âyetinin (İstimtâ’ etdiğiniz kadınların ücretini veriniz) meâl-i âlîsi, müt’a nikâhı için değildir. Nikâhdaki mehr parasını vermek içindir. Meselâ (Beydâvî tefsîri) ve bunun hâşiyesi (Şeyhzâde tefsîri) ikinci cild, yirmialtıncı sahîfede, yukarıdaki âyetin tefsîrinde buyuruyor ki, (Bu âyet-i kerîme, sahîh olan nikâhı bildirmekdedir. Müt’a nikâhının mubâh olmasını göstermiyor. Mehr parasını emr ediyor. Müt’a nikâhı, önce mubâh olmuşdu. Sonra yasak edildi. İslâmiyyetde belli bir zemân için nikâh yapmak yokdur).
Büyük âlim Burhâneddîn-i Mergınânînin “rahime-hullahü teâlâ” (Hidâye) kitâbının şerhi olan (İnâye) kitâbı ikiyüzotuzbirinci sahîfesinde, mevlânâ Ekmelüddîn [Muhammed bin Mahmûd Bâbertî] buyuruyor ki:
Müt’a nikâhı bâtıldır. Evet Abdüllah ibni Abbâsın bildirdiği gibi, müt’a nikâhı mubâh idi. Fekat, hadîs-i şerîf ile, bunun yasak edildiğini, Eshâb-ı kirâm söz birliği ile bildirmekdedir. Değişdiren hadîs-i şerîfleri de haber vermişlerdir. Meselâ, Muhammed ibni Hanefiyye dedi ki, (Babam imâm-ı Alî “radıyallahü anhümâ” buyurdu ki [hicretin yedinci yılı] Hayber kal’ası alındığı gün, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” müt’a nikâhını men’etdi.) İmâm-ı Alî böyle buyurunca, Ehl-i beytin gözbebeği olan İmâm-ı Ca’fer Sâdık, müt’a nikâhını hiç emr eder mi? Elbette etmez. Zâten (Hüsniyye) kitâbını yazan Murtezâ adındaki yehûdî dönmesi, yalanlarına, iftirâlarına herkesi inandırmak için, âyet-i kerîmelere yanlış ma’nâ vermekden, hadîs-i şerîfleri inkâr etmekden çekinmediği gibi, Ehl-i beytin yolu böyledir demeği de âdet edinmişdir. Hadîs diye uydurduğu sözlere, Ehl-i beyt böyle emr ederdi demekdedir. Böylece, câhilleri kandırmakda ise de, dînini bilen, bu yalanlara aldanmaz. Âlimlerimiz, bu yalanlara, âyetle, hadîs ile cevâb vererek, Ehl-i beytin yolunda gidenlerin, Ehl-i beyti hakîkî sevenlerin, Ehli sünnet olduğunu isbât etmişlerdir.
Rebi’ bin Meysere “radıyallahü anh” buyuruyor ki, Hayberi feth etdiğimiz gün, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, müt’a nikâhını, üç gün halâl etdi.

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Ben, amcam ile bir kadının kapısına geldik. İkimizde de ince palto vardı. Amcamın bürdesi dahâ güzel idi. Gayr-i müslim (ehl-i kitâb) bir kadın kapıya çıkdı. Benim paltoma ve gençliğime bakdı. Bunun paltosu, onun paltosuna benzemiyor. Fekat, gençliği de, onun gençliğine benzemiyor, diyerek, gençliği paltoya tercîh etdi ve beni içeri aldı. O gece orada kaldım. Sabâh olunca, Resûlullahın adamının, sokaklarda (Ey müslimânlar! Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” müt’a nikâhını yasak etdi) diye bağırdığını duydum. Hepimiz müt’a nikâhından vazgeçdik.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, hayâtda iken, müt’a nikâhını yasak etdiğini, Eshâb-ı kirâm, sözbirliği ile bildirmekdedir. İcmâ’, ya’nî söz birliği, âyeti ve hadîsi değişdirmez, âyetin ve hadîsin değişdirildiğini haber verir.
Süâl: Sözbirliği nasıl olur? Abdüllah ibni Abbâs müt’a nikâhının halâl olduğunu söylerdi?
Cevâb: Yasak edildiğini, sonradan, o da söylemişdi. Nitekim, Câbir bin Zeyd diyor ki, İbni Abbâs “radıyallahü anhüm” ölmeden önce, müt’a nikâhının yasak edildiğini söyledi. Böylece, icmâ’ hâsıl oldu.
Mâlikî mezhebinde müt’a nikâhının câiz olduğunu söyliyorlar. Buna şaşılır. Çünki, imâm-ı Mâlik bin Enes (Muvattâ) ismindeki kitâbında [ilk yazılan hadîs kitâbıdır] Alî ibni Ebî Tâlibin bildirdiği hadîs-i şerîfi yazmakdadır. Hazret-i Alî “radıyallahü anh” buyurdu ki, (Hayber kal’asını aldığımız gün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ehlî merkeb eti yimesini ve müt’a nikâhı ile kadın almasını yasak etdi). (İnâye) kitâbının yazısı burada temâm oldu.
(Müt’a nikâhı)nın dört mezhebde de bâtıl olduğu, (Mîzân-ül-kübrâ)da da yazılıdır.
Arabî ve türkçe kitâbların hepsinde, meselâ Elmalılı Hamdi efendi “rahime-hullahü teâlâ” tefsîri 1328. ci sahîfesinde diyor ki, Bekara sûresi, yirmidokuzuncu âyetinde meâlen, (Allahü teâlâ yeryüzündeki herşeyi sizin için yaratdı) buyuruldu. Ya’nî, yiyecek, içecek ve giyecek maddelerin hepsi halâl olup, ancak âyet-i kerîme veyâ hadîs-i şerîf ile istisnâ edilenler harâm olur. İnsanların nefslerine ve ırzlarına dokunmanın harâm olduğunu bu âyet-i kerîme göstermekdedir. Ancak, istisnâ edilenler harâmlıkdan kurtulup halâl olur ki, bu da, sahîh nikâh ile almakdır. Görülüyor ki, müt’a nikâhının halâl olduğunu isbât için delîl gösterdikleri (herşey aslında mubâhdır. Yasak olmaları için âyet veyâ hadîs lâzımdır) sözünün nikâh ile ilişiği yokdur.

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

İlme, dîne uymayan bir isbâtdır. Halîfe Ömerin “radıyallahü anh”, müt’a nikâhının yasak olduğunu söylerken, hadîs ile isbâta lüzûm görmemesi ve hiç kimse tarafından i’tirâz olunmaması da, bunun önceden yasak edilmiş olduğunu herkesin bildiğini göstermekdedir.
18 — (Resûlullah vefât edince, Ebû Bekr ile Ömer, (Biz Peygamberler mîrâs bırakmayız. Bırakdıklarımız sadaka olur) hadîsini söyliyerek, Fâtıma-tüzzehrânın elinden (Fedek) ismindeki hurma bağçesini zor ile alıp, Beytülmâla verdiler. Fâtıma, Ebû Bekre darılıp, la’net etdi. Hâlbuki, Resûlullah, hayâtında bunu ona hediyye etmişdi ve hurmaları, üç sene ona getirilmişdi. Fâtıma, bunu, Alî ile Hasen, Hüseyn ve Kanber ile isbât etdi ise de, Ebû Bekr, bu şâhidleri kabûl etmedi. Hâlbuki, bu hadîsi, o zâlim uydurdu. Kızı Âişeden başka, kimse böyle hadîs söylememişdir. Böyle hadîs olsaydı, Fâtımaya elbette bildirilir, bu da harâm şeyi istemezdi. Ehl-i sünnet, Ebû Bekri haklı çıkarmak için, zındıklık yoluna sapıp, Eşref-i kâinâta iftirâ ediyor. Allahın emrini Fâtımaya bildirmemiş diyorsunuz. Bildirmiş ise, Fâtıma kabûl etmeyince küfr olur. Bu hadîsi uyduran kâfirdir. Zâten, Ebû Bekrin şâhid getirmesi lâzım idi. Şâhid istemekle de zulm etmiş oldu. Sonra, Peygamberlerin mîrâs bırakdıkları, Kur’ân-ı kerîmin çok yerlerinde yazılıdır) diyor.
Hâlbuki Ahmed Cevdet Pâşa “rahime-hullahü teâlâ” (Kısas-ı enbiyâ)nın (369). cu sahîfesinde diyor ki:
Halîfe hazret-i Ebû Bekr “radıyallahü anh”, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” silâhları ile beyâz katırını, hazret-i Alîye “radıyallahü anh” verdi. Diğer eşyâyı Beytülmâla bırakdı. Fedek ve Hayberdeki hurmalıklarını, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” hayâtda iken vakf etmiş, kimlere dağıtılacağını emr buyurmuşdu. Şöyle ki: Gelip geçen elçilere, müsâfirlere ve yolculara verirdi. Ebû Bekr “radıyallahü anh” bunları eskisi gibi dağıtıp, aslâ değişdirmedi. Fâtıma “radıyallahü anhâ” mîrâsını istedikde; (Resûlullahdan işitdim: (Bize, ya’nî Peygamberlere kimse vâris olamaz! Bizim bırakdığımız mal, sadaka olur) buyurmuşdu. Ben Resûlullahın yapdığını değişdirmem. Bir yanlış yola sapmakdan korkarım) dedi. Fâtıma (Sana kim vâris olur?) demiş. Halîfe de: (Evlâdım, ehlim olur) deyince, (Yâ ben niçin babama vâris olmuyorum?) demiş. Halîfe de: (Senin baban olan Resûl-i ekremden işitdim ki, (Kimse bize vâris olamaz!) buyurdu. Onun için sen de vâris olamazsın. Fekat ben Onun halîfesiyim, Onun nafaka verdiği kimselere, aynı şeyleri ben de veririm. Senin masraflarını yapmak benim vazîfemdir) dedi. Bunun üzerine Fâtıma “radıyallahü anhâ” susdu ve artık mîrâs lâfı etmedi.

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Mısrdaki büyük âlimlerden Ahmed bin Muhammed Şihâbüddîn Kastalânî “rahime-hullahü teâlâ” (Mevâhib-i ledünniyye) kitâbı tercemesi, birinci cild, dörtyüz doksanbirinci sahîfede diyor ki (Doğru oldukları, bütün islâm âlimlerince tasdîk edilmiş olan altı hadîs kitâbına (Kütüb-i sitte) denir. Bunlardan birini yazan Ahmed bin Alî Nesâînin bildirdiği hadîs-i şerîfde (Biz Peygamberler mîrâs bırakmayız) buyuruldu. (Süleymân, Dâvüda vâris oldu) ve (Yâ Rabbî! Bana vâris olacak evlâd ver) âyet-i kerîmelerinde bildirilen vârislik, mal ve mülk vârisliği değildir. İlm ve nübüvvet mîrâsıdır). Yukarıdaki hadîs-i şerîfi, imâm-ı Abdürra’ûf Menâvî de yazıyor ve imâm-ı Ahmedin (Müsned) kitâbından aldım diyor.
Hadîs âlimi Abdülhak-ı Dehlevî “rahime-hullahü teâlâ” fârisî dil ile yazdığı iki cild (Medâricün nübüvve) kitâbı ikinci cild, beşyüzyetmişikinci sahîfede buyuruyor ki:
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” (Biz Peygamberler mîrâs almayız ve mîrâs bırakmayız. Bırakdığımız şeyler sadaka verilir) buyurdu. Kendisi vefât edince ev eşyâsı ve silâhları ve hayvanları ve Fedek denilen hurma bağçesi kalmışdı. Bu hurmaları âilesine ve fakîrlere ve yolculara verirdi. Vefât edince, kızı Fâtıma “radıyallahü anhâ”, halîfe Ebû Bekrden mîrâs istedi. Halîfe, hadîs-i şerîfi okuyarak, mîrâs vermedi. Fâtıma, halîfeye: (Sen ölürsen, malın kime mîrâs kalır?) dedi. (Âileme ve çocuklarıma kalır) deyince, Fâtıma, (O hâlde ben niçin babamın mîrâsını almıyorum?) dedi. Ebû Bekr-i Sıddîk dedi ki, (Ben, baban olan Resûlullahdan işitdim ki (Biz mîrâs bırakmayız!) buyurdu. Fekat ben, Onun halîfesiyim. Onun verdiği kimselere, ben de, aynı şeyleri vereceğim ve Onun bırakdığı malları, Onun verdiği yerlere aynen dağıtacağım) dedi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” birçok kimselere, mal vereceğini va’d etmişdi. Vefâtından sonra, gelip, bu malları istediler. Halîfe hepsine verdi. Ebû Bekr, mîrâsı yalnız Fâtımadan men’etmedi. Âişe de, “radıyallahü anhüm” gelip, mîrâs istedi. Ona da vermedi. Başka zevceler de istedi. Hiçbirisine vermedi. Peygamberler mîrâs bırakmaz hadîs-i şerîfini söyledi. Halîfe, bu hadîs-i şerîfi söyleyince, Eshâb-ı kirâmın hepsi, biz de işitmişdik, dedi, bir kişi bile i’tirâz etmedi. Halîfe kimseye mîrâs vermedi ve Muhammed aleyhisselâmın akrabâsına evvelce verilen herşeyi aynen verdi ve Resûlullahın yapdığını değişdirmem dedi ve Resûlullahın akrabâsını, kendi akrabâmdan dahâ çok seviyorum diye yemîn etdi. Fâtımanın mîrâs yüzünden, Ebû Bekre darıldığını ve ölünciye kadar sevmediğini söyliyenlere şaşılır. Eshâb-ı kirâmın sözbirliği ile bildirdiği hadîs-i şerîfi, Fâtımanın kabûl etmiyeceği düşünülebilir mi? İnsanlık îcâbı kırıldı denilse de, ölünciye kadar dargın kaldı denilebilir mi?

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Fâtımanın “radıyallahü anhâ” vefât edeceği zemân, Ebû Bekr-i Sıddîk ile halâllaşdığı, ondan râzı olduğunu bildirdiği meydânda olan bir hakîkatdir. Meselâ, hadîs âlimi, imâm-ı Beyhekî, imâm-ı Şa’bîden rivâyet ediyor ki, Fâtıma “radıyallahü anhâ” hasta iken, halîfe Ebû Bekr-i Sıddîk kapıya geldi. Alî “radıyallahü anhüm” Fâtımaya, Ebû Bekrin geldiğini haber verdi. Fâtıma da, Alîye içeri izn vermemi istermisin? dedi. Alî: Evet dedi. Fâtıma izn verdi. Halîfe içeri girdi ve kendisi ile halâllaşdı. Fâtıma “radıyallahü anhâ” Ebû Bekrden râzı oldu. İmâm-ı Müstağfirînin (Kitâbülvefâ) ve [Ahmed bin Muhammed Taberînin 694] (Riyâdunnadara) kitâblarında diyor ki, Ebû Bekr “radıyallahü anh”, Fâtımanın “radıyallahü anhâ” yanına girip, halâllaşdı ve Fâtıma, ondan râzı oldu. İmâm-ı Evzâî buyuruyor ki, Ebû Bekr, Fâtımanın kapısına gelip, Resûlullahın kızı benden râzı olmadıkça, bu kapıdan ayrılmam dedi. Alî “radıyallahü anh” içeri girip, Fâtımaya râzı ol diye and verdi. O da râzı oldu. Hâfız Ebû Sa’îd (Kitâbülmüvâfeka) adındaki kitâbında da böyle yazmakdadır. Fâtıma “radıyallahü anhâ” gece defn edildi. Alî “radıyallahü anh” gece olduğu için halîfeye haber veremedi. Ba’zı haberlerde ise Ebû Bekrin cenâzede bulunduğu ve nemâzını kıldığı bildirilmekdedir. (Faslülhitâb) kitâbında diyor ki, hazret-i Fâtıma “radıyallahü teâlâ anhâ” hasta iken, hazret-i Ebû Bekr gelip, içeri girmeğe izn istedi, hazret-i Alî haber verdi. Hazret-i Fâtıma, hazret-i Alîye sen râzı olur isen izn veririm dedi. Râzıyım dedi. Hazret-i Fâtıma izn verdi. Hazret-i Ebû Bekr içeri girip, konuşdu. Özr diledi. Halâllaşdı. Hazret-i Fâtıma da, halîfeden râzı oldu. Hazret-i Fâtıma “radıyallahü anhâ” akşam ile yatsı arasında vefât etdi. [Hicretin onbirinci senesi idi.] Hazret-i Ebû Bekr, Osmân, Abdürrahmân bin Avf ve Zübeyr bin Avvâm hâzır idiler. Cenâze nemâzını kıldırmak için Ebû Bekre teklîf etdiler. Hazret-i Ebû Bekr kıldırdı. Gece defn etdiler.
Ömer “radıyallahü anh” halîfe olunca, Fedek hurmalarını, Resûlullah zemânında olduğu gibi dağıtdı. İki sene sonra, bu işin idâresini Alî ile Abbâsa “radıyallahü anhümâ” bırakdı. Bir zemân sonra halîfeye gelip, hurmalığı ikisine taksîm etmesini istediler. Ömer “radıyallahü anh” Eshâb-ı kirâmı toplayıp, hepsine and verdi ve Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” (Biz Peygamberler, mîrâs almayız ve mîrâs bırakmayız. Bizim bırakdığımız sadaka olur) buyurdu mu? diye sordu. Hepsi birden evet duyduk diye yemîn etdi. Bunun üzerine Ömer “radıyallahü anh” hurmalığı taksîm etmeyip, ikisine bırakdı ve mahsûlü eskisi gibi dağıtınız dedi. Hurmalıklar, sonradan Alînin “radıyallahü anh” elinde kaldı.

Cevap: 9- (Birgivî vasiyyetnâmesi) kitâbından, kader, kazâ ve irâde-i cüz’iyye ile

Sonra evlâdına, torunlarına kalıp, nihâyet, emîr Mervânın eline geçdi. Ömer bin Abdül’azîz halîfe olunca, Resûlullahın, kızı Fâtımaya vermediği mala elimi sürmem dedi. Bu sözden, Fâtımanın “radıyallahü anhâ” Resûlullahdan bu hurmalığı istediği, Onun da vermediği anlaşılmakdadır. Bu husûsdaki hadîs-i şerîfler, Buhârîde yazılıdır. Abdülhak-ı Dehlevînin yazısı burada temâm oldu.
(Mir’ât-i Kâinât) kitâbında ikiyüzdoksanikinci sahîfede diyor ki: (Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” zevceleri ve kızları “radıyallahü teâlâ anhünne” dünyâdaki kadınların hepsinden üstündür. Zevcelerine kazf eden, kötüliyen için, Abdüllah ibni Abbâs, tevbesi kabûl olmaz buyurdu. Âişeye “radıyallahü anhâ” söven ise, katl olunur. Çünki, buna söğmek, Kur’ân-ı kerîmi inkâr etmek olur ki, küfrdür diye sözbirliği vardır.)
Peygamberlerin “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” mîrâs bırakdığını bildiren âyet-i kerîmelere gelince: Allahü teâlâ, Meryem sûresi, 5 ve 6.cı âyetlerinde, Zekeriyyâ aleyhisselâmın düâsını bildiriyor. Bu âyet-i kerîmelerin meâl-i âlîsi, (Ben öldükden sonra, yerime gelecek velîlerimden korkuyorum. Zevcem de âkırdır, çocuğu olmuyor. Yâ Rabbî! Bana bir oğul ihsân eyle de, bana ve Ya’kûb oğullarına vâris olsun!)dir. Beydâvî tefsîrinde buyuruyor ki, bu söz, (Bizim dînimize ve ilmimize vâris olsun demekdir. Çünki, Peygamberler “aleyhimüsselâm” mal mîrâs bırakmazlar). Şeyhzâde hâşiyesinde diyor ki, (Peygamberlere “aleyhimüsselâm” vâris olmak, dînine salâh ve fâide verici olmakdır. Bu da, peygamber olmakla ve ilm ile ve güzel ahlâk ile ve dinde fâideli makâm sâhibi olmakla ve tayyib mal sâhibi olmakla olur). Zekeriyyâ aleyhisselâmın amcasının oğulları, Benî İsrâîlin en kötüleri idi. Vefâtından sonra, bunların dîni değişdirmelerinden korkmuş idi.
Neml sûresi, onaltıncı âyetindeki (ve Süleymân Dâvüda vâris oldu) “aleyhimesselâm” vâris olmağı, Beydâvî “rahime-hullahü teâlâ” tefsîrinde (Peygamberliğine veyâ ilmine veyâ mevkı’ine mâlik oldu demekdir) diyor.